Britt Van Marsenille: ‘Je hebt altijd een keuze, je moet ze alleen durven maken’

Het voorbije jaar was een van de lastigste van haar leven. Voor hetzelfde geld was ze het lachen verleerd, maar haar grote liefde en de stem van David Attenborough sleurden haar erdoor. Een bijzonder gesprek met Radio 2-Madam Britt Van Marsenille over de schoonheid en de intensiteit van leven en dood:‘Als er een hemel bestaat, dan hebben ze dat daar goed geregeld’.

Tekst Valérie Du Pré
Foto’s Johan Jacobs
Visagie Peggy Timmermans

‘Als ik ergens talent voor heb, is het wel erkennen dat ik niet gelukkig ben en daar iets aan doen, het tij keren. Daar zijn niet altijd grote beslissingen voor nodig’

Is het dat springerige blonde haar? Zijn het die guitige kijkers boven die immer stralende glimlach? Of zie ik nog altijd de Ketnet-wrapper in de Radio 2-Madam? Ik had in elk geval een spring-in-’t-veld-op-Duracell verwacht, maar Britt Van Marsenille blijkt de rust zelve. We nemen die aanstekelijke chill en een thermos thee mee naar de tuin voor een tête-à-tête onder de wilgen, enkele dagen voor Britt richting zuiderzon trekt. Bestemming: buikgevoel.

Britt Van Marsenille: ‘Ik spring in mijn busje en ik ben weg. Ik plan mijn vakanties nooit. Zo sta ik ook in het leven. Vraag mij niet wat ik over vijf jaar ga doen, dat weet ik echt niet. Ik kijk uit naar mijn vakantie. Even geen gsm, geen mails, geen sociale media. Niet dat ik daar zo veel mee bezig ben, maar ik voel toch een bepaalde druk en daar hou ik niet van. Ik reis heel vaak, ja. Ik werk echt om weg te kunnen en ik permitteer mij dat ook.

In januari was ik een maand in Panama en nu ben ik weer een maand weg. Pure luxe, ik weet het, maar het is een noodzaak. Reizen geeft zuurstof, in je longen en in je hoofd. Andere mensen, nieuwe straten, een taal die je maar half begrijpt. Ik heb dat nodig. Als er een hel op aarde zou bestaan dan is dat een all-invakantie, met een bandje om je pols en animatie in het zwembad. En regelmaat en structuur, daar heb ik het ook niet voor. Ik moet dus af en toe gewoon weg, het vliegtuig op, last minute. Ik heb geen kinderen dus die vrijheid heb ik wel.’

Die nomadische levensstijl vertaalt zich ook in veelvuldig verhuizen. Zo’n 15 keer al?

BVM: ‘Intussen is het al meer. (lacht) Ik heb nog nooit langer dan twee jaar op dezelfde plaats gewoond. Veel mensen typeren dat vele reizen en verhuizen als onrust maar het geeft mij juist ruimte. Ik moet vaak tegen dat vooroordeel opboksen. Ik ben niet onrustig. Ik ben een soort van perpetuum mobile. Mijn zus is kinesiste en zij zegt altijd: “De beste beweging is de volgende beweging”. Dat klinkt een beetje als Phil Bosmans maar ik vind het geweldig. Want eigenlijk geldt dat voor alles, een mens moet in beweging blijven. Ik woon nu bijna twee jaar op een superfijne plek in het centrum van Antwerpen. De stad voedt mij. Ik vind het zalig dat ik om vijf voor acht kan beslissen om naar de cinema of het theater te gaan. En heb ik niets in huis, dan is er keuze genoeg om lekker te gaan eten. Maar misschien is het volgend jaar weer helemaal anders. Dat vind ik niet erg, ik ben altijd zo geweest.’

Je zei ooit dat huisje-boompje-beestje niet aan jou besteed is.

BVM: ‘Ik heb ooit huisje-boompje-beestje gewoond, maar op dat moment klopte het niet. Dan moet je eerlijk zijn tegen jezelf. Dat is dan even de moeilijkste weg, want je laat veel achter. Maar als ik ergens talent voor heb, is het wel erkennen dat ik niet gelukkig ben en daar iets aan doen, het tij keren. Daar zijn niet altijd grote beslissingen voor nodig, dat zit ook in kleine dingen. Neem nu de ringtone van mijn telefoon. Ik vind beltonen heel vervelend maar door te kiezen voor Joris, de zingende kanarie die ik vroeger had, maak ik het mezelf zo aangenaam mogelijk. Je hebt altijd een keuze, je moet ze alleen durven maken. Al vragen sommige keuzes tijd.’