Bewust in het leven
Het zijn tijden van verandering. Iedereen moet eraan geloven. In welke richting we willen veranderen, is aan ons. Maar bewegen zullen we, zoveel is duidelijk. De ondergrond trilt. Onze fundamenten schokken. We willen het anders, al weten we nog niet hoe. Dat we zullen moeten leren dansen, zei ik onlangs tegen een vriendin. Onze voeten bewegen, de vaste tegel loslaten waar we zo graag op staan. En hop, dan vinden we weer drie minuten houvast op een andere tegel, om die dan ook alweer met een brede zwaai te verlaten. Licht en sierlijk. We kunnen van de dans van het leven maar beter een spel maken, zeker als de ondergrond trilt. Zelfs de dans der chaos kan meesterlijk kunstig zijn.
Vroeger was ik bang voor chaos. Ik herinner me een sessie bij de therapeut waar ik dat beeldelijk voor me zag: hoe ik door wilde stormen werd meegesleurd, als een vogel voor de kat, en tegen boomstammen aanvloog. Getver. Nu weet ik dat als je steviger in jezelf verankerd bent, je ook behendig om boomstammen heen kan zwieren, als je je niet laat verrassen, als je je bewust bent van wat er gebeurt en als je je niet verzet maar meegaat in de stroom van verandering. Nu weet ik ook dat je tijdens de woeligste momenten in het oog van de storm kan gaan zitten, stil en opmerkzaam. In de wereld, maar tegelijk uit de chaos en het vermoeiende gekrakeel. Als Stille Observator.
Waar willen we samen heen? Een mooie vraag om ons te stellen bij het begin van alweer een nieuw jaar. In tijden van chaos kunnen we twee richtingen uit: of we zakken met z’n allen naar een lagere orde en grijpen uit ongemak en angst weer naar denkpatronen die we kort geleden nog barbaars of onmogelijk achtten. Of we nemen de uitdaging die voor ons ligt met beide handen en vol bewustzijn aan, verheffen ons gezamenlijk naar een hoger niveau en creëren zo met z’n allen iets waar we 30 jaar geleden maar van zouden hebben durven dromen – zo utopisch. Voor deze verheffende stappen is bewustzijn nodig: stilstaan bij datgene waar we mee bezig zijn. En creativiteit: ideeën durven uiten die in je hoofd misschien te gek lijken maar diep vanbinnen in je hart resoneren. En verantwoordelijkheid: je eigen aandeel durven zien in een situatie en geloven dat je er zelf iets aan kan wijzigen. En solidariteit: zien hoe jouw gedrag invloed heeft op het grotere geheel en ook daar bewust mee omgaan. Bewust in het leven staan is dan ook niet voor niets onze nieuwe baseline. Van deze gloednieuwe, dikke en meer luxueuze Psychologies.
En het is ook één van de vele antwoorden op de #MeToo-vragen die we ons stelden, drie maanden na de ravage die de hashtag aanrichtte op allerhande media en in vele gemoederen. Wij kozen ervoor te wachten tot de storm een beetje geluwd was om te kijken hoe we effectief kunnen werken aan gezonde grenzen in intimiteit. Omdat dat uiteindelijk de opdracht is: niet alleen je mening uiten op Twitter, maar je leven aanpakken zodat het voor jezelf en anderen beter wordt. En daar de tijd voor nemen. En kwaliteit laten prevaleren op kwantiteit. Niet alleen veel zeggen, maar ook een beetje doen. Dat zijn dan ook de waarden die we in ons mooie blad blijven verdedigen, ook al vallen we vanaf nu nog maar tweemaandelijks in de bus. Maar soms is veel van het goede niet per se meer. Soms doet het ook gewoon deugd om jezelf de tijd te geven ideeën die je las te laten nazinderen. Ook dat kan wat rust brengen in de storm.
Anne Wislez is hoofdredactrice van Psychologies
Foto: Carmen De Vos
