Behagen

Ik heb het over het aanbod in haar boetiek, over het kledingaanbod tout court vandaag. Waarom alles zo wijd en vormloos, zo plat en gemakkelijk, zo wars van elke vorm van sexiness is. Waarom je zo weinig aansluitende jurken vindt. Dat je door dit soort van kleding ook als slanke den op je mooist oogt, antwoordt ze, wat ik beaam. Alles oogt mooi voor wie slank is. Maar dat ik het niet aantrekkelijk vind, die Scandinavische invloeden waar er dan wel de grootste gendergelijkheid ter wereld heerst, maar in hun modebeeld het toch vaak gaat over genderloosheid. En dat ik dat van een oeverloze saaiheid vind.

Ze draagt zelf een oversized trui, culotte en sneakers. Makkelijk vindt ze het vooral. Ze heeft het wat gehad met behagen, voegt ze eraan toe. Los en comfortabel, dat kiest ze nu, wat zoveel betekent als wijd en plat. Ze is niet meer jong, ergens tussenin, maar heeft voor alle duidelijkheid niets gemeen met te veel rijpere vrouwen die er allemaal eender uitzien. De driekwart broeken, de ‘sportieve’ regenjasjes, de gemakschoenen in bruinige tinten (al heeft ook daar ondertussen het alomtegenwoordige goud zijn intrede gedaan). Ik zie ze soms in groep Gent doorkruisen. De geslachtloosheid treft me telkens.
Neen, ze runt een trendy boetiek, heeft tonnen smaak en een figuur dat best wat anders verdraagt. Ze begrijpt me wel, is blij met de commentaar. Ze geeft me zelfs ‘niet-commercieel’ gelijk. Ja, nu je het zegt.

Het is ook het gespreksonderwerp die week met een cliënte, zeven jaar gescheiden, drie kinderen grotendeels alleen opgevoed, altijd voltijds gewerkt. Het ploetermoederschap nooit ver weg. Toch draagt ze nog veel meisje in zich, een vrolijkheid en lichtheid voor wie lang genoeg bij haar zit, lang genoeg naar haar gezicht kijkt. Het gaat ook over comfortabel schoeisel, de eeuwige jeans met bloesje, de gemakkelijke keuze voor altijd weer de makkelijkste, niet-opvallende weg.
We hebben het over de column van de actrice Nele Van Den Broeck, over hoe je als jonge actrice een gebrek hebt aan identiteit en je dan maar probeert de vrouw te zijn van wie je denkt dat mannen willen dat je die bent. Het behaagzieke, kwetsbare, needy vogeltje op hakken. En hoe volwassen worden betekent foert zeggen tegen de verwachtingen van anderen, de blik van mannen, het moeten als vrouw.

Ik bespreek met mijn cliënte dat foert zeggen, verliezen is, altijd. Omdat het vluchten is voor afwijzing, voor de pijn van afwijzing. Een breipriem in je neus noemt Van Den Broeck het. We concluderen dat het de pijn is die elke groei met zich meebrengt.

Want alleen via de blik van de andere besta je, bij en door gratie van de andere, en die andere ook door jouw blik, jouw erkenning en waardering, datgene wat we juist wel zoeken.

Weigeren te behagen, is weigeren kwetsbaar te zijn, is weigeren in overgave vrouw te zijn en je vrouw te tonen. Niet omdat het moet, niet omdat het een zwaktebod is, maar omdat het getuigt van absolute kracht en het net datgene is wat ons mens maakt, man en vrouw. Je verstoppen achter een dekschild van Deense genderloosheid, het harnas van het #metoo-discours, het opgaan in de grijsheid en neutraliteit, de onopvallendheid van het comfort, zegt zoveel over hoe je naar jezelf kijkt, over je onzekerheden als vrouw, over je angst en twijfels om krachtig en voor jezelf te behagen, verleiden, bekoren, kijken en bekeken te worden. Ze voelt zich helemaal opgeladen als ze bij mij buiten stapt. Ze gaat kleding shoppen en het eens helemaal anders aanpakken.

In de boetiek pas ik een wijde, erg trendy jurk, maar ik laat ze hangen. Ik ga voor een van de zeldzame, aansluitende exemplaren, omdat ik mijn eigen lijf wil (graag) zien en het ook (graag) wil tonen.

Rika Ponnet is seksuologe, www.duetrelatiebemiddeling.be

Foto: Carmen De Vos