Caroline vertelt: ‘Mijn vriend wil geen kinderen’

Ik wilde kinderen. De liefde van mijn leven, met wie ik al jaren samen was, niet. Moest ik de relatie verbreken in de hoop iemand anders te vinden? Of moest ik bij hem blijven en hopen dat hij nog van gedachte zou veranderen?

Tekst Caroline Grayling

Ik was er eenentwintig toen ik Ben leerde kennen. Ik had altijd al geweten dat ik ooit kinderen wilde, maar ‘ooit’ leek nog zo ver weg. Maar ‘ooit’ bleek zeven jaar later te zijn – en het was zover voor ik het wist. Ben was altijd duidelijk geweest: hij wilde geen kinderen. Maar al mijn vriendinnen zeiden in koor: ‘hij verandert wel van gedachte, mannen zijn daar gewoon trager in’. Het feit dat hij zeven jaar ouder was dan ik leek hen helemaal geen zorgen te baren.

Dus wachtte ik, in de hoop dat hij er op termijn inderdaad anders over zou denken. We waren gelukkig samen. Hij was mijn beste vriend. We hadden plezier samen, gingen uit eten en waren nog aan het praten lang nadat we ons gedeelde dessert verorberd hadden. We lagen samen in de zetel te knuffelen … Door Ben veranderde mijn leven ook op manieren die ik me niet had kunnen voorstellen. Hij kreeg een jobaanbieding in het buitenland, en ik ging met hem mee. Ook mijn carrière ging er hard: in amper twee jaar werd ik de uitgever van een internationaal magazine – iets wat als we niet verhuisd waren minstens tien jaar geduurd zou hebben.

Op een gegeven moment had ik mezelf er zelfs van overtuigd dat ik geen kinderen wilde. Waarom zou ik in godsnaam een huilende baby willen als ik een bloeiende carrière had, met uitgebreide businesslunches en avondjes uit om van te snoepen? Maar op den duur kon ik het gewoonweg niet meer negeren – noem het biologie, instinct, sociale ver­wachtingen … – ik wou, ik moést, moeder worden. Om de paar maanden begon ik erover tegen Ben, telkens met hetzelfde resultaat: hij kon me niet beloven dat hij op een dag wakker zou worden en een kind zou willen.

Ik kon het hem moeilijk kwalijk nemen: uiteindelijk is het toch een beslissing die je hele leven op zijn kop zet. Hij had natuurlijk evenveel recht om het niet te willen als ik had om het wel te willen. Dus wanneer we het erover hadden – ik dikwijls in tranen – zei hij op een bepaald moment altijd: ‘ben je gelukkig met mij?’ Ik zei dan in alle eerlijkheid van wel, en op den duur kwamen we telkens tot de conclusie dat er niks hoefde te veranderen.

Ik duwde de gedachte aan een kind weg en ging verder met mijn fijne leventje. Maar telkens wanneer ik vrienden of familie zag begon ik erover, op zoek naar advies. Verbazend genoeg waren er maar weinig mensen die me aanraadden om te vertrekken. Zelfs mijn eigen moeder vond dat ik daar toch maar eens goed over moest nadenken. Voorafgegaan door het obligatoire ‘ik heb geen spijt dat ik jou gekregen heb maar …’ wees ze me erop dat een kind je leven en je relatie overhoophaalt; dat alles niet langer om jou maar om je kind draait; dat ik uitslapen wel kon vergeten en dat ik godbetert zou moeten leren koken en beter schoonmaken. Een vriendin verraste me dan weer door te zeggen dat ik gewoon moest stoppen met de pil zonder het tegen Ben te zeggen, redenerend dat zwanger worden de beste manier was om van hem een vader te maken.

Een andere toekomst

Wat het advies ook was (en nee, ik volgde niet dat laatste), zolang ik bij Ben bleef, bleven in mijn hoofd dezelfde vragen opduiken. In mijn eentje besliste ik uiteindelijk om bij hem weg te gaan. Midden in de nacht – zoals dat meestal gaat met dat soort dingen – zag ik het opeens allemaal helder. Ik werd plots wakker met een gedachte zo duidelijk dat ik ervan schrok: als ik blijf bij deze man die nu naast me ligt zal ik nooit kinderen hebben. En ik besefte dat dat offer gewoonweg te groot was. Ik moest mezelf de kans geven om de toekomst te hebben waar ik altijd van gedroomd had.

Toen ik het er de volgende ochtend over had met Ben ging hij er volgens mij gewoon van uit dat het weer onze gebruikelijke discussie was, en dat ze wel weer over zou waaien. Maar toen hij me vroeg of ik gelukkig was met hem antwoordde ik eerlijk: ‘ja, maar ik ben niet gelukkig met hoe mijn toekomst eruitziet als ik bij jou blijf’. Hij wist toen dat mijn keuze gemaakt was.

We bleven nog een tijdje samenwonen: we spraken af dat ik zou verhuizen wanneer ons huurcontract vier maanden later zou aflopen. Het leek de meest amicale breuk ooit – tot drie maanden later. Het was net Kerstmis geweest, en ik was bij familie gaan logeren. Ben had de feest­dagen doorgebracht met zijn nieuwe vriendin. Ziek was ik ervan, hoe gemakkelijk het voor hem was om er een streep onder te trekken. Diep vanbinnen had ik gehoopt dat onze breuk hem zou doen beseffen dat hij me niet kwijt wilde en dat ook hij zou kiezen voor de toekomst zoals ik die zag. In de plaats daarvan begon hij iets met een stewardess van
drieëntwintig die hem niet bepaald snel zou gaan lastigvallen over trouwen en kinderen.

‘Ik schoot in paniek: wat als ik de juiste man niet zou tegenkomen en alleen en zonder kinderen zou eindigen?’

Ik trok in bij een vriendin voor een paar maanden maar be­sloot daarna om terug naar huis te keren: ik had de steun van mijn familie nodig. Ik nam ontslag, nam afscheid van mijn vrienden en liet het leven dat ik in die vijf jaar in het buitenland had opgebouwd achter. Het duurde lang voor ik weer gewend was aan hoe het was voor we vertrokken. Het kostte me moeite om een nieuw leven voor mezelf op poten te zetten. Ik huurde een appartement en vond een degelijke job maar ik voelde me fake. Ik wou trouwen en een gezin stichten, niet helemaal opnieuw moeten beginnen. Maar ik had geen keuze.

Ik begon ook weer te daten, en dat was het moment dat ik me pas echt zorgen begon te maken. Met veel mannen kwam ik niet eens tot op het punt dat ik te weten kwam wat hun favoriete gerecht was, laat staan of ze kinderen wilden. Andere deden me meteen dromen – maar het duurde niet lang voor het eerder op een nachtmerrie begon te lijken. En dan waren er degene die op papier perfect waren, inclusief ‘wil trouwen en kinderen’, dus daar had ik date na date mee, in een wanhopige poging de chemie tot leven te forceren. Het mislukte. Ik schoot in paniek: zou ik moeten settelen voor iemand die nog niet in Bens schaduw kon staan om een gezin te hebben? Wat als ik de juiste man niet zou tegenkomen en alleen en zonder kinderen zou eindigen?

Unhappy single

Na twee jaar begon ik spijt te krijgen van mijn keuze. Mijn woede was ondertussen weggetrokken, en ik vroeg me af of ik een overhaaste beslissing had genomen. Misschien was Ben ondertussen wél van gedachte veranderd, en zou die stewardess toch nog de moeder van zijn kinderen worden. Of misschien waren ze al uit elkaar, en zouden wij nog een kans maken. Weer samen zijn, zelfs al was het zonder kinderen, het moést toch beter zijn dan dit? Ik moest het weten.

Ik nam contact op met een vriendin van hem van wie ik wist dat ik haar kon vertrouwen. ‘Hij denkt er nog hetzelfde over’, vertelde ze me. ‘Hij is nog altijd samen met haar. Ik zou het eigenlijk niet mogen zeggen, maar een paar maanden geleden dacht ze dat ze zwanger was en heeft hij haar laten zitten. De enige reden dat ze nu weer samen zijn is omdat het vals alarm bleek.’ En dat was dat.

Ik had de juiste keuze gemaakt. Vreemd genoeg kreeg ik diezelfde dag een mail van een leuke man die ik online had leren kennen. We zijn nu zeven maanden verder en ik ben gelukkiger dan ooit. Het is allemaal nog pril maar hij wil wel degelijk trouwen en kinderen krij­gen. En niet alleen hoeft hij niet in Bens schaduw te staan, hij doet me zelfs helemaal vergeten wie Ben was. Er zijn geen garanties, en je zal mij niet horen zeggen dat iemand in dezelfde situatie als ik zeker moet vertrekken. Maar wat ik wel kan zeggen is dat je niet het leven van een ander moet leiden, want voor je het weet is dat de grootste vergissing van jouw leven.

Ik zie je graag, maar… Ik wil een kind

Psychologe Linda Papadopoulos reikt een paar zinvolle argumenten aan

REDENEN OM TE BLIJVEN

• Jullie hebben een sterke band
Als je ondanks jullie andere toekomstvisies toch nog redenen ziet om samen te blijven dan wijst dat op een heel sterke band. Het is misschien niet erg rationeel, maar het is toch iets om mee te nemen in je overweging.
• Er zijn kinderen in de familie
Tante, meter of peter zijn kan je veel voldoening geven, en ook al vervangt het je eigen kinderwens niet, het kan je helpen omgaan met je opoffering als je ervoor kiest om in je relatie te blijven.
• Mensen kunnen van gedachte veranderen
Misschien is je partner op dit moment niet toe aan zo’n ingrijpende keuze. Je kan dan de communicatie gaande houden, maar geduld is wel essentieel. Probeer te weten te komen waarom je partner geen kinderen wil: mogelijk zijn er issues rond ouderschap waarvoor hulp ingeroepen kan worden. Sta er ook bij stil waarom jij wél kinderen wilt en wat de impact op je leven zal zijn.

REDENEN OM TE VERTREKKEN

• Er is rancune
Een toegeving moeten doen rond zo’n belangrijk thema kan zorgen voor rancune bij een van jullie, of bij beiden. Alsof je partner jouw levensgeluk minder belangrijk vindt dan het zijne. Als het voor jou een breekpunt is, probeer dan om voet bij stuk te houden.
• Het welzijn van je kind
Als je partner ‘toegeeft’ maar het daarna moeilijk heeft met het ouderschap kan dat nefast zijn voor het welzijn van je kind. Het gevoel dat jij verantwoordelijk bent elke keer als je kind zorgt voor moeilijkheden of spanningen binnen het gezin kan de zaken nog verergeren.