Alain Mahjoub: ‘We moeten investeren in ‘learn to be’ en ‘learn to live together”

‘Hoe leuk yoga en mindfulness ook zijn, we kunnen niet enkel van het individu zelf verwachten om zijn leven draaglijker te maken. Er is verandering nodig en die moet ook van hogerop komen’

Je noemt dat een luxe. Sommigen zouden dat misschien eerder verwarrend vinden?

AM: ‘Ik ben altijd een kind geweest dat rationeel nadacht over alles wat me overkwam. Ik besefte dus dat dit mij als mens enorm kon verrijken. Die warme, zachte, trage Marokkaanse cultuur was helemaal anders dan wat ik gewoon was in Antwerpen. Ook al was ik nog jong, ik voelde ergens al wel aan dat dit materiaal was om over na te denken. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt.’

Wij denken soms dat het Vlaanderen van veertig jaar geleden ook trager en warmer was. Maar jij merkte toen al verschillen tussen beide culturen?

AM: ‘Zeker wel. De tafels in de huizen van mijn Marokkaanse familie waren altijd gedekt en voorzien van voldoende eten alsof er constant bezoek werd verwacht, de deuren stonden altijd op een kier, je kon er altijd aanwaaien. Vooral dat was heel anders dan in Vlaanderen. Wat ik me ook nog herinner is dat de mensen in Tanger je nog echt aankeken. Soms had ik het gevoel dat ze me met hun blikken konden doorgronden. Ik was dat niet gewoon, voelde me daar soms zelfs ongemakkelijk bij.’

Je bent medicijnen gaan studeren omdat je intelligent was en dat in de lijn van de verwachtingen lag. Pas na een tijd vroeg je jezelf af of het ook jouw eigen, bewuste keuze was.

AM: ‘Ik ging ervan uit dat wat ik toen dacht ook echt mijn gedachten waren. Maar wat ik dacht, bleek voor een groot deel ingegeven door de verwachtingen van mijn omgeving. Toen ik in het derde jaar geneeskunde zat, kwam pas dat besef: was dit wel mijn keuze? Dat was confronterend omdat je plots inziet dat een deel van je denken ook niet helemaal van jou is. Ik vond in die periode een letterbord terug dat ik ooit had gekregen tijdens het lentefeest van de vrijzinnige jeugd. Daar stond op: ‘Leer zelf kiezen wat goed, waar, schoon voor jou is’. Ik heb toen beseft dat wat je doet, niet per se is wat je zelf wil. Wat je wil, kom je pas te weten door stil te staan. Zo was ik eigenlijk altijd geïnteresseerd in humane wetenschappen, psychologie, sociologie, filosofie. Gelukkig was er verwantschap met de geneeskunde die tenslotte een gezonde geest in een gezond lichaam voorschrijft, dus heb ik mijn studies wel voortgezet. Maar toen al sprak ik met mezelf af dat er altijd voldoende plaats moest zijn om naast het vak van arts ook met mijn andere passie bezig te kunnen zijn.

Vandaag combineer ik daarom een baan als arts met die van psychotherapeut. Het is mijn manier om in lijn te leven met wat ik voel dat ik echt wil. Ik ben daarvoor eerst door een proces moeten gaan, maar daarna werd het heel helder dat er geen andere manier was.’