Zijn al die zelfhulpboeken wel zo gezond?
Het eind van het jaar is de periode voor de goede voornemens. Er is zoveel waar we nog aan kunnen sleutelen! In deze zelfmaakmaatschappij knutselen we aan onszelf tot we een versie verkrijgen die we … tja, nooit echt goed genoeg vinden. En is dat wel zo gezond? De Engelse journaliste Marianne Power besloot een jaar lang elke maand een nieuw zelfhulpboek te implementeren in haar leven en leerde zo een paar wijze lessen.
Tekst Katrien Elen – Beeld Shutterstock
‘Een beetje zelfonderzoek is goed, maar te veel kan je gek maken’
Marianne Power las haar eerste zelfhulpboek op haar 24ste. Ze zat vast in een job die ze heel erg haatte en leidde niet het fantastische leven waar ze van droomde. Toen ze zat te klagen in een pub, gaf een vriendin haar een exemplaar van Niet durven, toch doenvan Susan Jeffers. ‘Ik was heel gegeneerd,’ vertelt ze nu, jaren later, ‘maar ik las het boek wel op één dag uit en stopte met die rotjob zonder enig toekomstperspectief. Via via belandde ik al snel in de journalistiek. Die ene keer dat ik naar zelfhulpadvies handelde, had het me dus echt in positieve zin veranderd. Nadien las ik nog veel zelfhulpboeken, maar ik deed er weinig mee. Ik las als escapisme en als troost. Ik fantaseerde hoe geweldig mijn leven zou kunnen zijn en tegelijkertijd erkenden die boeken de angsten en zorgen die ik had.’
Wanneer besliste je om een jaar lang zelfhulpboeken te implementeren?
Marianne Power:‘Halverwege de dertig was ik heel ongelukkig. Mijn vrienden gingen verder in hun leven: ze trouwden, kregen kinderen en kochten een huis. Ik stond daar ver vanaf en las veel zelfhulp. Ik was in die periode een enorme fan van de Amerikaanse auteur Tim Ferriss, die zich ook zelfhulpboeken eigen maakt en een heel succesvol leven leidt. Ik dacht: misschien kan ik een vrouwelijke Tim Ferriss zijn en een überpersoon worden.’
Hoe koos je de twaalf boeken die je las?
MP: ‘Ik combineerde boeken over aspecten waar ik het moeilijk mee heb, zoals mannen en geld, met enkele grote namen zoals Brené Brown en Tony Robbins. Ik las ook mijn eerste zelfhulpboek opnieuw omdat het de eerste keer zo’n groot effect op me had. Daarnaast koos ik enkele controversiële boeken die enorm veel aanhangers hebben, zoals The Secret van Rhonda Byrneen de Engelen-reeks van Doreen Virtue. Ik vond die boeken verschrikkelijk, maar las ze eerder uit een soort van journalistieke fascinatie. Verder koos ik Rejection Therapy van Jason Comely omdat het zo angstaanjagend klonk. Het doet je de afwijzing opzoeken. Ik was er op alle vlakken bang van, maar het is een enorm krachtig boek.’
Aan welk boek heb je het meest gehad?
MP: ‘De kracht van het nu van Eckhart Tolle.Ik had het al eerder gelezen, maar snapte het niet. Plots hield het wel steek. Naarmate mijn jaar vorderde had ik meer en meer last van mijn kritische innerlijke stem. Ik probeerde heel hard om perfect te zijn en belandde in een depressie. Tolle zegt dat we onszelf gek maken omdat we verslaafd zijn aan onze gedachten. Die zijn vaak kritisch. Daardoor missen we het enige wat echt is en dat is het hier en nu. De vraag die je je volgens Tolle moet stellen is: heb je nu op dit eigenste moment een probleem. Als het antwoord nee is, doe dan gewoon wat je moet doen in plaats van te dramatiseren over wat er zou kunnen gebeuren. Dat boek is voor mij een soort van comfortdeken. Als ik niet kan slapen, luister ik even naar hem.’
Heel veel mensen doen niets met zelfhulpboeken. Hoe kan je ze toch implementeren?
MP:‘Accountability is het belangrijkst. Verantwoording afleggen. Ik ben meteen met een blog begonnen, anders zou ik wel redenen vinden om het niet te doen. Ook vertelde ik aan vrienden over het lijstje angstaanjagende dingen die ik zou ondernemen. Ze bleven maar doorvragen wanneer ik die stand-upcomedy zou doen. Zo kon ik er niet onderuit. Daarnaast heb ik geleerd om dingen in groep aan te pakken. Het is mijn natuurlijke tendens om alles alleen op te lossen maar dat werkt jammer genoeg niet, je hebt anderen nodig en dat is zo helend.’
