Anderhalf jaar geleden gebeurde voor Shanti Schiks (30) het onvoorstelbare: haar ex gooide hun zoontje van elf maanden uit het raam en sprong er zelf achteraan. Vanuit haar spirituele achtergrond koos ze ervoor om zich niet te laten verzwelgen door wrok en haat, maar om te focussen op liefde en verbinding.
Tekst: Sarina Wijnen – Foto: Shutterstock
‘Enerzijds was ik volslagen wanhopig, anderzijds zei ik beslist: Ik weet dat ik door een hel zal gaan, maar ik kom hier sterker uit. Robin krijgt er mij niet onder’
‘Dat beeld en dat geluid vergeet ik nooit meer. Ik zag mijn kleine Elfin langs het raam naar beneden vallen en hoorde hoe hij met een klap op de grond viel. Ik ging die dag mijn mannetje ophalen bij mijn ex-schoonmoeder Maria. Haar zoon Robin en ik waren inmiddels een paar maanden uit elkaar en het was een destructieve relatie geweest. Twee jaar lang had hij me gekleineerd, geslagen en geterroriseerd. Met zijn moeder had ik altijd een warme band gehad, ze heeft hem ook meerdere keren aangepakt over zijn gedrag tegenover mij. En na onze breuk had ik bedongen dat zij erbij was wanneer Robin onze zoon zag.
Maar toen ik binnenkwam in haar huis, was er van haar en van Elfin geen spoor. Robin was er wel, en hij trok me agressief aan mijn nek de badkamer in. Hij begon te schreeuwen en me van alles nog wat te beschuldigen. Op één of andere manier bleef ik ijzig kalm. Ook toen hij opeens een handgranaat tevoorschijn haalde. Heel rustig pakte ik mijn telefoon. Maar die probeerde hij van me af te pakken en we belandden op de grond in een gevecht. Uiteindelijk wist ik hem van me af te trappen en ben ik in de gang om hulp gaan schreeuwen. De buren van het appartement op de eerste verdieping lieten me binnen en daar heb ik de politie gebeld. Maar omdat ze er niet meteen waren, belde ik gek van zenuwen ook mijn zus, en erna mijn vader. En terwijl ik mijn vader aan de lijn had, zag ik door het raam mijn zoontje naar beneden vallen. Hij viel op zijn voorhoofdje. Meteen daarna viel ook Robin. Ik vroeg mijn vader een paar keer te zeggen dat Elfin nog leefde, maar ik wist dat hij dood was.’
Eerst overleven
‘Later bleek dat Robin zijn moeder al vermoord had voor ik binnenkwam. En hij wilde mij ook doden: behalve de handgranaat heeft de politie nog andere wapens in huis gevonden. Volstrekt onwerkelijk. Dit was iets wat je in het journaal ziet of in de krant leest, niet iets wat jou overkomt. Maar het was wel gebeurd. Op het politiebureau was ik zodanig in shock en verdoofd dat ik niet eens kon huilen. Ik zat in totaal ongeloof, kon niet vatten wat er gebeurd was. Ook later op de avond, bij mijn zus thuis waar ook mijn moeder en allemaal vrienden langskwamen, kreeg ik niks door mijn keel. Ik kon alleen roken, veel roken, ik trilde over heel mijn lijf en was hyperalert. Enerzijds werd ik gek van wanhoop, kon niet vatten dat mijn lieve Elfin, mijn vrolijke binkeboef, mijn grote liefde, er nooit meer zou zijn. Hoe zou ik dit verschrikkelijke gemis ooit kunnen dragen? Anderzijds – ik weet niet waar ik de kracht vandaan haalde – zei ik beslist: Ik weet dat ik door een hel zal gaan, maar ik kom hier sterker uit. Robin krijgt er mij niet onder.
‘Op sommige momenten miste ik Elfin ontzettend, dan huilde ik keihard. Maar juist door ruimte te geven aan die orkaan van verdriet bleef ik er niet in hangen en ging het ook weer voorbij’
De dagen daarna verliepen in een waas. Ik sliep wel, maar elke ochtend was er opnieuw dat onbeschrijflijke besef dat mijn kleintje er niet meer was. Wat ik dan deed, was in het moment blijven en voelen wat er te voelen was, hoeveel pijn dat ook deed. Zodra ik gedachten had als: wat als ik hem nooit naar Maria gebracht had, of: ik zal hem nooit meer zien lachen of zien opgroeien, schakelde ik bewust weer naar mijn gevoel en naar het nu. Via mijn ouders heb ik een spirituele achtergrond en ik was bekend met mindfulness, waardoor ik wist hoe je gedachten kan observeren en meer naar de achtergrond kan krijgen.
Na de eerste shock en na Elfins crematie merkte ik steeds vaker dat als ik het verdriet omarmde en intens beleefde, er daarna een soort van vrede over me kwam. In die rust en stilte voelde ik een diepe verbinding met Elfin en Maria. Daarna volgde zelfs vaak een gevoel van vreugde. Natuurlijk was ik op bepaalde momenten ook kwaad, woedend zelfs. Maar ook dat omhelsde ik in mezelf. Voel de woede maar, Shanti, zei ik dan tegen mezelf. Voel het, je bent een mens. Ik gaf ruimte aan alle emoties die bij het rouwproces kwamen. Ze mochten er allemaal zijn: op het ene moment verdriet, dan weer kwaadheid, en op het andere moment vrede of vreugde. Dat was mijn overlevingsmechanisme.’
Naar Thailand
‘Die eerste periode bleef ik vooral overeind door de steun van de mensen in mijn omgeving. Ik ging weer bij mijn moeder wonen en vrienden en familieleden belden en berichtten dagelijks of kwamen langs. Ik schreef ook een blog, waar ik mijn hart luchtte en waarop ik warme reacties kreeg. En op een dag kreeg ik telefoon van een vriend van mijn ouders uit hun Indiase ashramtijd. Hij had nu een holistisch wellnessresort in Thailand en nodigde me uit om daar een tijdje naartoe te komen. Ik heb bewust een paar maanden gewacht om te vertrekken omdat ik niet wilde vluchten. Maar het was uiteindelijk daar dat ik pas echt dicht bij mezelf en bij mijn verdriet kwam. Het bleek een prachtige en heel liefdevolle plek, waar ik heel helder kon denken en voelen. Op sommige momenten miste ik Elfin ontzettend. Dan bekeek ik filmpjes en foto’s van hem en huilde ik keihard. Maar juist door ruimte te geven aan die orkaan van verdriet bleef ik er niet in hangen en ging het ook weer voorbij.
‘Een wijze vriendin zei me ooit: ware liefde is vrij. Ware liefde is niet gebonden aan vorm of lichaam. En inderdaad, mijn liefde voor Elfin is niet kapot te krijgen. In mijn hart is hij voor altijd bij mij’
Ik dacht ook veel na en schreef veel, bijvoorbeeld over wat een wijze vriendin ooit gezegd had: ware liefde is vrij. Ware liefde is niet gebonden aan vorm of lichaam. En inderdaad, mijn liefde voor Elfin is niet kapot te krijgen. In mijn hart is hij voor altijd bij mij en zolang ik leef, leeft hij in mij verder. Daar hield ik me in het begin erg aan vast en voel ik nog altijd heel sterk. Ik voel nog altijd de liefde en energie van Elfin om me heen.
In het resort heb ik met een lifecoach ook gewerkt rond vergeving. Al blijf ik dat een lastig woord vinden. Want wat Robin heeft gedaan is zo onbegrijpelijk, gruwelijk en gestoord, zoiets kan je nooit vergeven. Maar wat ik wel heel sterk voelde, is dat als ik in kwaadheid en wrok bleef zitten, ik daar niet gelukkiger van zou worden. Robin heb ik er niet mee gestraft als ik verbitterd word, mezelf wel. Dus koos ik ervoor om mijn eigen invulling te geven aan vergeving, en die is: geen ene procent aandacht of gedachten meer aan hem besteden. Want alles wat je aandacht geeft, groeit en ik wil niet in haat en negativiteit leven. Ik besloot om mijn focus te leggen op waar ik die wil leggen: op Elfin en Maria, en de liefde die ik voor hen voel. Het is ook voor hen dat ik nog iets van mijn leven wil maken. Als er een hiernamaals is, dan is dat wat zij voor mij zouden willen.’
Nieuwe perspectieven
‘Het is nu anderhalf jaar geleden en dat Elfin er niet meer is, blijft hartverscheurend. Het liefste zou ik de tijd terugdraaien, maar dat kan natuurlijk niet. Ik kan alleen maar proberen om een weg te vinden om verder te leven. Die heb ik vooral gevonden door de liefde voor Elfin en Maria te blijven voelen, maar ook door me te richten op zelfliefde. Ik wil mezelf steunen in alles en onvoorwaardelijk van mezelf houden. De liefde en aandacht die ik vroeger aan Elfin gaf, geef ik nu aan mezelf. En daarbij accepteer ik dus alles wat ik voel, ook de pijnlijke dingen. Ik was vroeger iemand die veel analyseerde en het voelt voor mij alsof ik van mijn hoofd naar mijn hart ben gezakt. Er is zo hard over mijn grenzen gegaan dat ik nu vlijmscherp aanvoel waar ik behoefte aan heb. Ik vraag me dat ook een paar keer per dag af: wat voel ik nu? Wat wil ik? In de relatie met Robin ging ik om de harmonie te bewaren steeds verder met het inslikken van mijn gevoel. Nu ben ik niet meer zo bezig met wat anderen denken of voelen, maar met wat ik zelf voel. Dat is het belangrijkste geworden in mijn leven. Als iets niet goed aanvoelt: een plek, mensen, een situatie, dan ga ik tegenwoordig gewoon weg. Niet met stampij, want dat is niet mijn natuur, maar ik spreek mezelf wel veel meer uit nu. En ergens voelt dat als een grote vrijheid…
‘De liefde en aandacht die ik vroeger aan Elfin gaf, geef ik nu aan mezelf’
Wat mij ook weer toekomstperspectief geeft, is het idee dat ik opgevat heb om van mijn helingsproces een methode te maken. Het kwam in me op toen ik in het Thaise resort aan het strand zat en over de mooie baai uitkeek. Op mijn blog doe ik in de titels allerlei vervormingen met de naam ‘Elfin’, en ik dacht opeens: de Selfin-methode. Dan krijg je ‘self’ en ‘in’, wat verwijst naar naar binnen gaan en jezelf omarmen, wat ik zo belangrijk vind. Ik kreeg zelfs kippenvel toen ik het bedacht. Ik heb daar intussen op verder gewerkt en heb een vrij duidelijk beeld bij wat ik ervan wil. Mijn begeleidster bij Slachtofferhulp, die intussen een vriendin is geworden, vertelde me dat veel vrouwen na een ervaring als de mijne zelfmoord plegen. Ik wil de Stichting Elfin oprichten en daarbinnen een soort informatiecentrum beginnen over bewustzijn, acceptatie en liefde, en zo mensen helpen die het niet meer zien zitten. Ik droom ook van empowermenttrainingen en schoolprogramma’s voor kinderen waarin ze leren wat gevoel eigenlijk is en hoe ze naar hun gevoel kunnen gaan. Dat is namelijk ontzettend belangrijk, maar wordt nergens onderwezen. Ik geloof dat als je er van jongs af aan mee begint, veel problemen vermeden kunnen worden en er heel mooie dingen uit kunnen komen. Het wordt nog een heel traject, maar ik zie het wel al voor me.’
Meer lezen?
Shanti schreef een boek over haar grote verlies en hoe ze de kracht in zichzelf terugvond: Elfin. Over liefde, verlies en de kracht in jezelf, Shanti Schiks (Kosmos Uitgevers, 2017).
Shanti’s blog: www.shantischiks.nl
