We leren het van kleins af aan: een ‘braaf kind’ moet je zijn. Als volwassene blijven we vaak denken dat conflict ten alle tijde vermeden moet worden. ‘Terwijl in conflict gaan net een positieve houding is: je neemt immers verantwoordelijkheid op’, zegt Erwin Tielemans, expert verbindende communicatie.
Tina De Gendt
Op sociaal vlak: Thierry (43) neemt mensen mee in zijn wagen
‘Mijn dagelijkse rit is veel interessanter geworden’
‘Toen ik me inschreef op een website voor autodelen dacht ik vooral aan de ecologische voordelen. Ik had nooit kunnen vermoeden dat ik op die manier de hele wereld bij mij in de wagen zou ontmoeten. Ik werk in de luchthaven: ik neem mensen mee die op het punt staan om te vertrekken naar het buitenland of ik vertrek met reizigers die net geland zijn. Tijdens de rit praten we over dingen die elders niet zo snel aan bod komen. Over onszelf, over ons land, over de angst om te vliegen, over de reizen die we gemaakt hebben of die we nog plannen. Mijn passagiers hebben die verloren tijd veranderd in een verrijkend moment. Het is een uitzonderlijk cadeau, een luxe die ik nog moeilijk zou kunnen missen.’
Op liefdesvlak: Gaby (33) is veranderd door zijn partner
‘Paula heeft me geleerd om minder egocentrisch te zijn’
‘Toen ik Paula leerde kennen was ik net als muzikant begonnen. Ik wilde me niet binden en vertrok meteen daarna op tournee. Paula heeft me in die periode opgebeld. Daarna hebben we elkaar teruggezien en zijn we een relatie begonnen. Van nature vind ik het moeilijk om keuzes te maken, maar door haar heb ik het geleerd. We hebben verschillende keren opnieuw bewust voor elkaar gekozen, met aandacht voor elkaars zelfontplooiing. Ik heb geleerd om me minder egocentrisch op te stellen, om attent te zijn. Ik heb ontdekt dat je een relatie kan hebben zonder je eigenheid te verliezen, dat je van elkaar kan houden zonder je vrijheid kwijt te spelen. Intussen zijn we getrouwd en hebben we samen een kind. En sinds we met drie zijn lijkt het alsof ons geluk vermenigvuldigd is met zes.’
Op vriendschapsvlak: Ameyo (38) is veranderd door een vroegere vriendin
‘Ik zag in dat rancune me ziek maakte’
‘Ik had een absoluut vertrouwen in mijn beste vriendin, maar na een ernstig incident hebben we in alle heftigheid het contact verbroken. Het heeft me drie jaar gekost om dat te kunnen verwerken en een streep te trekken onder onze vijftien jaar durende vriendschap. Op een dag heb ik deelgenomen aan de Dagen van de Vergeving, in het kader van mijn opleiding tot therapeute. Mijn woede is toen naar boven gekomen en ik ben helemaal ontploft. Toen besefte ik dat ik niks vergeten was en dat rancune me al maanden ziek maakte. Mijn woede zorgde ervoor dat ik geen vertrouwen meer had in mijn leven, in mezelf. Ik heb geleerd dat vergeving krachtig en bevrijdend is. Sindsdien begeleid ik op mijn beurt “vergevingscirkels”.
Op onlinevlak: Sophie (45) wisselt online ervaringen uit met andere patiënten
‘Ik ervaar veel steun van mijn Facebookvrienden’
Laurence Lemoine
‘Toen ik te horen kreeg dat ik multiple sclerose heb stond mijn leven op zijn kop. Ik heb veel rondgekeken maar het is op Facebook, op een pagina van een patiëntenvereniging, dat ik vond wat ik zocht: informatie, tips, ervaringen van anderen en steun. Want naast de fysieke problemen die de ziekte meebracht raakte ik ook in een sociaal isolement, iets waar ik het heel moeilijk mee had. Ik zit niet de hele te surfen maar ik ga af en toe naar de Facebookpagina om hulp te zoeken en om zelf ook steun te bieden. We kennen elkaar niet maar we wisselen ervaringen uit. We rekenen op elkaar en zijn er voor elkaar. Heel concreet en heel waardevol.’
https://www.facebook.com/Multiplesclerose?nr
Op intercultureel vlak: Layna (26) zet zich in als vrijwilligster voor vluchtelingen
‘Vreemden die elkaar helpen. Dat is waar het om gaat’
‘Ik wilde me al langer aanmelden voor vrijwilligerswerk maar het kwam er nooit van. In dit geval gebeurde het allemaal zo dicht bij huis en was het heel duidelijk waar en wanneer er hulp nodig was. Ik had een Facebookgroep voorbij zien komen die zich inzet voor de vluchtelingen in Calais. Er stond een lijst bij met dingen die ze daar nodig hebben, dingen die de meesten van ons elke dag kopen zonder erbij stil te staan. Het maakte de stap om er iets mee te doen gemakkelijker. De eerstvolgende zaterdag ben ik met mijn vriend en een paar vriendinnen naar het Maximiliaanpark in Brussel getrokken. De sfeer daar was eigenlijk bizar, alsof je op een of ander alternatief muziekfestival toekwam. Ongelooflijk veel mensen, eetstandjes, muziek …
We hebben daar de taak gekregen om de kleding te sorteren die gedoneerd was. Er was nog geen systeem om alles in juiste banen te leiden, de enige coördinatie die er was kwam van geëngageerde burgers zoals jij en ik en hulp van Samusocial en het Rode Kruis. De vluchtelingen waren enorm dankbaar, ze hielpen mee waar ze konden. Wat mij het meest geraakt heeft tijdens die ervaring is het gemeenschapsgevoel. Vreemden die elkaar helpen. Dat is waar het om gaat. Vluchtelingen zijn mensen zoals wij, niet meer en niet minder. Ik wil mensen oproepen om geen schrik te hebben om de stap te zetten om te helpen. Er is continu hulp nodig en die nood verandert elke dag. Volg zeker de Facebookpagina Plateforme Citoyenne de soutien aux refugiés Bruxelles.’
