Een duik in de stilte

‘Mijn boeken zijn grotendeels ongelezen gebleven. Mijn mails zijn niet beantwoord. Mijn werk is niet af en ik heb geen zes artikels geschreven. Maar deze week was onbetaalbaar’

Dag 4 Bezield verder gaan

Deze week heb ik niks gekocht. Ik heb ook niet gedachteloos zitten snoepen. Neigingen die ik heb wanneer ik stress ervaar. Geen enkel gesprek dat ik voerde hier ging over koetjes en kalfjes, het waren telkens authentieke gesprekken. Op de boekenlegger van Rosario die tussen mijn boekje zit waarin ik mijn gedachten noteer, staat ‘even stilstaan & bezield verder gaan’. Even stilstaan zet net zo veel in beweging. In deze stilte en orde en op deze magische plek van schoonheid en eenvoud gebeurt veel. In de namiddag wil ik mijn eigen tijd gebruiken om te schrijven. Mijn lijstjes zijn onaangeroerd en mijn boeken liggen grotendeels ongelezen in mijn kastje. Plots gaat de tijd knellen. Inspiratie ontstaat, maar die slaat om in onrust. Ik overweeg om de wandeling over te slaan, denkend dat creëren tijd en vrijheid kost. Ik moet behoorlijk wat energie investeren in het mentale gevecht. Maar ik ga. Ik maak de laatste wandeling, dezelfde maar in omgekeerde richting. Stukjes ervan loop ik op blote voeten. Door de verleiding weerstaan te hebben om een stukje af te snijden, moet ik nu niet meer tegen de neiging vechten. Ik wandel gewoon het stuk, ik zie elke dag andere dingen. Het graan lijkt zienderogen te groeien, op een van de velden is gehooid en de koeien staan buiten. De enige constante is verandering. Alle categorieën waar ik mezelf in nestel, gaan aan diggelen. Dat ik geen ochtendmens ben, dacht ik bijvoorbeeld. Hier sta ik monter op en realiseer ik me dat stilte een natuurlijke staat van zijn is in de ochtend. Maar dat ik wel wakker ben, zintuiglijk. Het laatste avondmaal, zegt Johan. We zitten buiten. Hoe meer je zwijgt, hoe minder je wilt vertellen. Wanneer we samen eten en aan tafel in gesprek gaan, moet ik er telkens weer even inkomen. Doordat veel van de omgevingsprikkels en kansen tot afleiding weg gesnoeid zijn, kan ik zo goed voelen, ruiken, proeven. De echte voeding die Sofie me voorschotelt helpt enorm bij het heilzame van de week. Door geen overdreven zoete of zware dingen te eten, blijf ik mentaal beter in balans. En in stilte en met aandacht eten is zo’n groot contrast ten opzichte van het eten thuis, met de krant erbij, de mobieltjes op tafel en de kinderen die allerlei dingen willen.

Dag 5 Onbetaalbaar

Mijn boeken zijn grotendeels ongelezen gebleven. Mijn mails zijn niet beantwoord. Mijn werk is niet af en ik heb geen zes artikels geschreven. Maar deze week was onbetaalbaar. Voor ik ga heb ik nog een mooi gesprek met Johan en Sofie. Ze zijn hoeders van deze plek. Het lijkt me niet gemakkelijk om ze standvastig te gebruiken waarvoor ze ten diepste bedoeld is. Maar ze kunnen het, vanuit hun authenticiteit. Ze zijn Rosario. Wanneer ik naar mijn auto loop, denk ik eraan dat ik op voorhand een paar vrienden had gevraagd om mee te gaan. Ik kreeg de reactie dat ze wel eens een dagje wilden langskomen. Ik ben blij dat dat niet gebeurd is. Een stille week heeft vijf dagen nodig, geen vluggertjes. Eenmaal thuis drink ik met mij man een koffie in een koffiebar, voor we aan de schoolpoort verwacht worden. Wat is de stad wemelig, druk, vol mensen. Waarom tokkelt iedereen op zijn mobieltjes en waarom loopt iedereen zo snel? Rosario, I’ll be back.