Een duik in de stilte
Vijf dagen man en kinderen achterlaten om in een gerenoveerd klooster te genieten van een stille week? Het lijkt een droom voor een drukke moeder van twee. Aanlokkelijk voor de rust, maar tegelijk ook spannend en confronterend. Onze vrouw trok naar het prachtige domein Rosario in Bever en noteerde er – stilletjes – haar indrukken.
Tekst Hade Wouters – Foto’s Ann De Wulf
‘Even stilstaan zet zoveel in beweging. In deze stilte en orde en op deze magische plek van schoonheid en eenvoud gebeurt zoveel’
Dag -1 Voorbereidingen
Morgen vertrek ik naar Rosario. Ik neem een schriftje dat ik wil gebruiken om mijn gedachten daar te ordenen en maak alvast een paar lijstjes. Acht boeken die ik al lang wil lezen. Verder ga ik ook al mijn achterstallig werk inhalen en zes artikels schrijven. Voor ik in bed kruip staan er twee enorme koffers, een laptoptas en een handtas klaar om mee te nemen. Ik zal van maandag tot vrijdag weg zijn. Als moeder van jonge kinderen is het een ongekende luxe waar ik al jaren naar snak, en tegelijk voel ik me schuldig of zelfs angstig om dingen van thuis te missen.
Dag 1 Strak plan
Geen tijd meer om een cappuccino te halen voor on the road. Het contrast tussen het stadse leven met koffiebarretjes, winkels en overal mensen, en Bever, het dorp in het Pajottenland waar ik terechtkom, is enorm: een mooie en erg landelijke plek. Sofie verwelkomt me. Meteen voel ik de weldadige energie van dit klooster dat met zorg en liefde verbouwd is tot een plek waar mensen terechtkunnen om op te laden. Sofie en ik bespreken de stille week. Die heeft een vast dagritme, gebaseerd op het monastieke leven. Er zijn vaste uren voor alles en een aantal tijdsblokken met activiteiten die zich op eenzelfde manier opvolgen: stille tijd, de maaltijden, werken, vrije tijd, muziekmomenten, een vaste wandeling. We spreken af dat ze een kwartier voor het einde van elke activiteit een belletje laat rinkelen waardoor ik zorgvuldig kan afronden en me kan voorbereiden op het volgende dat komt. En daarna is het tijd om te eten. Sofie toont me hoe ik de tafel moet dekken, waarbij de placemat op een vinger afstand van de tafelrand moet liggen, en het mes mooi naar binnen gekeerd, omwille van de rust die daarmee ontstaat. Wat een zorg. Ik denk een beetje beschaamd aan de slordige manier waarop we thuis vaak de kranten opzijschuiven als we gaan eten en wat borden en bestek nemen. Sofie laat me bij een aantal dingen ook de keuze, zoals de vraag of ik mijn telefoon bij me ga houden. Het feit dat ze het vraagt doet me er wel bij stilstaan, en ik besluit mijn telefoon op mijn kamer achter te laten. En zo is mijn stille week begonnen, op een plek waar alles klopt en die schoonheid ademt.
