Is co-ouderschap na scheiding het beste?

Zou bemiddeling verplicht moeten worden, volgens jou?

MG: ‘Absoluut. Het wordt nu wel gestimuleerd, maar veel ouders hebben een duwtje nodig. Je zou wettelijk pakweg vijf gesprekken kunnen voorzien voor je een procedure mag opstarten, bijvoorbeeld. Want zodra er van alles op papier staat in het kader van een procedure, is de weg terug dubbel zo moeilijk. Ik prent ouders altijd goed in hun hoofd: als je een rechter laat oordelen, geef je de beslissing over jullie kinderen uit handen. Tijdens bemiddeling kan je zelf beslissen en kiezen voor een persoonlijke aanpak.’

Maar als bemiddeling mislukt, moet de wet kinderen toch beschermen?

MG: ‘De wet is nu al opgebouwd rond het belang van het kind. Maar je moet je voorstellen wat een rechter soms te lezen krijgt: wederzijdse verwijten van ouders waar een oordeel op gebaseerd moet worden. In een ideaal scenario zijn rechters allemaal gepassioneerd door het onderwerp en hebben ze veel kennis over wat scheiding voor kinderen betekent in functie van hun leeftijd. Of is er een nauwe samenwerking tussen hulpverlening en juristen zodat de vele emoties in rekenschap genomen worden. Rechters zijn uiteindelijk juristen die de wet toepassen. Maar volgens mij is het niet aan de wet of de rechter om te beslissen welke verblijfsregeling goed is voor kinderen, maar aan ouders. In die zin is de studie hoopgevend: ze brengt het debat opnieuw op gang. Laat ons dat debat nu voeren over de verantwoordelijkheid van ouders daarin, eerder dan die van de wetgever, om de ideale verblijfsregeling te omschrijven. Kinderen verdienen een persoonlijke aanpak en ouders zijn daartoe het best geplaatst.’