De kracht van storytelling

Er worden verhalen verteld vanuit littekens, nooit vanuit open wonden. Dat zou het risico geven dat je verstrikt geraakt in eigen emoties

Ik zit in mijn maag met mijn eigen verhaal. Ik wil vertellen over het moederschap – ogenschijnlijk een beetje een grappig verhaal over de wedstrijd die het ouderschap is, de borstvoeding- of flesvoeding-battles en de draagdoek versus dure kinderwagen-subcultuur. Met drie rake vragen heeft Rosa me zover dat ik zie dat mijn verhaal niet alleen gaat over de moeder die ik ben, maar ook over het kind dat ik was. En over het onderlinge verband. Een medecursist die zich mee over het verhaal buigt, legt de vinger erop dat mijn tweede verhaal een variant is op het thema van het eerste: het zo goed willen doen dat het krampachtig wordt en moeilijk gaat. Ik voel weerstand, heb niet zoveel zin om te vertellen. Maar ik doe het wel, en het gaat goed. Later fiets ik ingetogen door Amsterdam, neem het pontje naar Noord en ben daar nog een paar uur heel stil omwille van de indruk die de verhalen van de anderen hebben gemaakt, maar ook om wat ik over mezelf op het spoor ben gekomen en heb gedeeld met mensen die ik nog maar twee dagen ken.

In de spotlights

De laatste avond doet onze groep een pitch bij de slotvoorstelling van de Crea-zomercursussen: we brengen elk een zin uit ons verhaal en het publiek kiest welk verhaal verteld zal worden. Het publiek kiest overtuigend voor de ‘onzichtbare’ dame. Het gevolg is dat een voorheen onopgemerkte vrouw stralend in de spotlights staat, helemaal relaxed en met de glimlach. Haar verhaal is even ontroerend als dat het grappig is. Het afscheid nadert. Ik realiseer me hoeveel ik geleerd heb tijdens deze week. Naast het onderzoeken van gebeurtenissen uit mijn eigen leven, heb ik ontdekt hoe je er een technisch goed verhaal van maakt en hoe je het vertelt. Maar ik heb ook ervaren dat iedereen verhalen heeft, en dat je die ander echt leert kennen als je bereid bent om naar die verhalen te luisteren. Door het analyseren heb ik een aantal dingen over mezelf geleerd, en doorheen de act van het vertellen heb ik gebeurtenissen die zich krampachtig onder mijn vel genesteld hebben, vrijgelaten. Na het afscheid loop ik een beetje mistroostig naar buiten. Melancholisch omdat het voorbij is en ik weer verwacht word op kantoor volgende week. Maar eerst fiets ik nog een keer door Amsterdam, waar het niet regent maar giet. Het lijkt de Noord-Hollandse moesson wel. Al bij het tweede bruggetje is zelfs mijn ondergoed doorweekt. Met de geleende fiets kom ik rillend toe bij het geleende huis. Ik stap binnen bij de geleende kat en begin te vertellen.